Afscheid nemen, hoe dan…?

Als iemand overlijdt hebben we in Nederland gelukkig de gewoonte daar een weekje de tijd voor te nemen. Om ons onder te dompelen in het verdriet en vaak ook heel praktisch in regelwerk. Het rouwen komt na de uitvaart, zeker als het om iemand gaat die je aan het hart ligt. Daar horen rituelen bij. Op andere plekken op de wereld moet na een dag al begraven worden en spelen andere rituelen…

Rituelen

Ook bij bruiloften en geboortes heb je rituelen, zoals de muisjes bij de komst van een baby. Nu ik bezig ben met mijn afscheid van Iv, na 14,5 jaar, voel ik ook de behoefte aan een ritueel. Maar is die er wel? Moet ik gewoon zo mijn spullen inleveren en alles waaraan ik heb meegebouwd loslaten…? Ik ontdek dat dit een proces is en dat het soms heel intens is, vol rouw, en soms even kabbelt en me dan weer vrij en blij maakt… Mijn gevoel zegt dat ik het in elk geval op mijn manier mag doen, want het is mijn afscheidsritueel.

Processtappen

En zo doe ik het dus: stapje voor stapje en volg ook daarin het procesmodel, zoals dat zo mooi in het enneagram zit verstopt. Vorige week heb ik via een mail al mijn collega’s bedankt voor de fijne samenwerking. Ik heb ze verteld dat ik me ga focussen op mijn eigen bedrijf Parelss en mijn passie volg. Ik begeleid met Parelss teams en mensen die verder willen, groeien, werken aan persoonlijke ontwikkeling, gezondheid en geluk. En daarnaast doe ik lichaamswerk, geef ik massages.

Hartverwarmend

Wat er volgde op die mail is een warme vloed aan reacties. Reacties vol verwondering en bewondering, over moed en het volgen van dromen. Ook herinneringen en dankbaarheid lees ik terug in de reacties, erkenning en waardering. Wat kostbaar is het voor mij om al deze feedback te ontvangen. En voor mijn collega’s is er zo een mogelijkheid om afscheid te nemen van mij.

Loslaten

Donderdag was mijn laatste dag bij Iv. Ik leverde de telefoon, sleutel, mijn pasje, pc en druppel in. Ik nam wat lekkers mee, een dessert, en zo nam ik fysiek afscheid. Van een collega kreeg ik een lieve kaart en een prachtige ketting met parels: met een bandje er doorheen… dat gaat echt over verbinding. Andere collega’s kwamen speciaal langs om dag te zeggen of stuurden een berichtje. Over ruim een week is het laatste afscheid en mag ik met mijn team gaan eten, als kers op de taart.
Bijzonder dat voor mij 2019 zo in het teken van loslaten staat en dat dit wel echt heel groot loslaten is.
Ik voel me dankbaar en rustig. Mijn wens is dat banden met collega’s blijven en dat ze op een andere manier doorgroeien. De tijd gaat het leren. Die middag ga ik naar de kapper om nog meer los te laten… wel mijn haren, maar niet mijn streken!