Mijn verhaal = ons verhaal = jouw verhaal

Verhalen gaan van mens tot mens. Al generaties geven we zo kennis door en worden verhalen mooier of gruwelijker. Verhalen die ingedikt worden en verhalen die herschreven mogen worden of die worden omgedraaid of verdraaid. Verhalen vertellen is mooi, maar is het altijd de waarheid? Wat is echt, wat had je gedacht of gehoopt of gewild?

Verhalen vertellen is fijn, samen om het vuur je verbonden voelen en weten dat je verhalen en dromen gehoord worden. Of verhalen die je toevertrouwt aan je dagboek, omdat je zo je duistere kanten of het meest kwetsbare in jezelf aan het licht brengt.

Verhalen, story’s, parabelen, ingevingen, dromen: het zijn allemaal stukjes die we meedragen.

In je genen

Daarnaast dragen we onze genetische bagage mee van alles wat onze voorouders hebben ervaren en niet hebben verwerkt, dat wat ze mee hebben genomen in hun graf. Dat hebben ze ook aan jou meegegeven in jouw veld, in jouw lichaamswijsheid en het heeft bewust of onbewust impact op jou. De oude verhalen die vastzitten in jouw systeem kunnen je weghouden van jouw dromen. Ze kunnen enorm in de weg zitten en zorgen dat je stagneert en niet beweegt of steeds in dezelfde kring blijft ronddraaien, zoals je die je hele leven loopt. Vastgeroest op een oud spoor alsof er een trein is die altijd van A naar B gaat. Geen ruimte voor vrijheid, geen eigen idee, maar vast, vastgeketend door de verhalen, gedachten en ervaringen die we van onze voorouders meedragen.

Echt waar?!

Ook pijnen die er door de kerk al jaren zijn ingemasseerd, trauma’s van oorlogen en onderdrukking en pijn van ziektes die voorkomen in de familie en waarbij de oorsprong niet is opgelost. Als je bedenkt dat we de imprint van zeven generaties achter ons meedragen, kun je stellen dat we wel wat op onze kerfstok hebben. En wat is er dan als opa nooit heeft kunnen vergeven wat hem in zijn leven is overkomen en wat jij meedraagt als onverwerkte schuld en schaamte. Dan is leren vergeven en daarmee de last ook voor de generaties na jou oplossen de sleutel.

Dus laten we verhalen vertellen en zoeken naar de waarheid, naar echtheid, zoeken naar de oorsprong van de pijn zonder die intens te herbeleven. Laten we leren vergeven en leren loslaten om zo milder in het leven te staan en vrijer te zijn in het maken van keuzes. Kiezen voor jezelf en kiezen voor groei, zonder ketens, zonder ja-maar, zonder angst om afgeschoten te worden, te worden veroordeeld, maar juist vrij en onbevangen en blij als een kind dat zorgeloos in het leven mag staan.

Olivia

Dat is waar ik naar verlang en waar ik naartoe werk, maar helaas lukt me dat niet altijd. Grote en kleine trauma’s houden me in de greep. Ik verloor in de baarmoeder mijn tweelingzusje. In de vroegste weken van mijn huidige leven kwamen thema’s als leven en dood, eenzaamheid en verbondenheid keihard op mijn pad. Nu, bijna een halve eeuw later begrijp ik dat deze gebeurtenis die zoveel impact heeft een grote rijkdom bevat, hoe verdrietig ook. Het heeft me geleerd om in die kwetsbaarheid staande te blijven en me te verbinden met de leegte en daarmee te zijn. En dat gaat in golven… elke keer als het thema dood en eenzaamheid een rol speelt en me treft dan raakt het dit stuk, maar ik zie en begrijp het en het mag er zijn.

Eigen wijsheid

Verhalen vertellen doen we en we spelden elkaar ook genoeg onzin op de mouw. De grote dualiteiten in de wereld, de agenda op de voorgrond met in de coulissen andere regels, het raakt ons allemaal. Wat zegt de ‘wetenschap’, wat verklaart de media en wat zegt je gevoel? Klopt het allemaal wel? Wat is een slecht verhaal, wat geloven we en wat is een onzin verhaal? Wat is de invloed van de naar geld hongerige elite die ‘over lijken gaat’? Elimineren ze zodanig onze vrijheid om te kiezen dat er geen keuze meer lijkt te zijn? Het kan me verdrietig stemmen en dat geeft me weer kans om op te staan en te gaan staan voor mijn eigen pad, in vertrouwen op verlossing en mijn eigen wijsheid.

Van drama naar verlossing

Af en toe speel ik verhalen uit, oude verhalen, soms Bijbelse verhalen als een systemische opstelling. Laatst was ik God. Hij was verdrietig over de dualiteit met Mozes in de woestijn en ik voelde de parallel met nu. God was ook mild en scherp. Geen grootsheidswaanzin, ga niet voor God spelen of het zogenaamd voor hem oplossen. Blijf nederig en vergeef jezelf en elkaar. Ga voor vrede!

En dat wens ik ons allemaal toe, vrede op je pad en in je hart, zodat je vrij kan kiezen. Maak HEEL wat gebroken is, zodat je ruimte en vrijheid ervaart.